HANS VANACKER

“Waarom schrijf je niet eens een écht boek?” Die vraag bleef me achtervolgen.

 

Als kind schreef ik al heel graag opstellen en verhaaltjes. In de middelbare school (voor de Nederlanders: in het voortgezet onderwijs) won ik er zelfs een belangrijke prijs mee, een boek over de kunstenaar Masereel. Dat boek werd zowaar gestolen. Als de dief dit toevallig leest, hij kan het me nog altijd teruggeven!

 

Toen ik een hele poos geleden eindredacteur werd bij de culturele instelling Ons Erfdeel vzw, wist ik dat ik vooral teksten van anderen zou moeten lezen. Gelukkig mocht ik ook eigen artikelen schrijven. Na verloop van tijd had ik er meer dan vijftig gepubliceerd. En toch bleef die knagende vraag: “Waarom schrijf je niet eens een écht boek?”

 

Eindelijk nam ik alle moed bij elkaar en begon ik eraan. Wat was ik blij, toen De Eenhoorn me liet weten dat ze “Rode veters” wilde publiceren. 

​

Ondertussen kan ik het schrijven van boeken niet meer laten. In drie ervan speelt voetbal een (belangrijke) rol. Ik vind voetbal best leuk. Ik kon nauwelijks stappen en ik wilde al profvoetballer worden. Dat is er nooit van gekomen. 

 

Toegegeven, er is zoveel op de wereld dat veel belangrijker is dan die twee maal elf spelers op het veld. Zoveel ook waaraan ik me mateloos kan ergeren. Soms erger ik me aan mezelf. Of ik heb spijt van wat ik lang geleden heb gedaan, of beter: niet heb gedaan. Toen ik een jaar of twaalf was, werd een jongen op de bus naar school bijna dagelijks gepest. Zoals al die anderen keek ik telkens de andere kant uit. Die bus was niet “Bus 26” en toch weer wel.

 

Maar ik kan me ook ergeren aan het gedrag van anderen. Bij voorbeeld aan mensen die vreemde ideeën hebben over iemand met een andere huidskleur. En dat ook duidelijk laten merken. Soms probeer ik me in de huid te plaatsen van mensen die geen wit vel om zich heen hebben. In de huid van Amadu, het hoofdpersonage van “Dug-out”. Dan weet ik het. Racisme raakt je, van kop tot teen. 

​

Ik krijg ook meer en meer een hekel aan mensen die snel, snel rijk willen worden. Is een koffer boordevol geld dan écht het enige wat telt? Tuur, het hoofdpersonage van "Villa Neptune", vindt alvast van niet. 

​

Je hebt lui die heel veel geld willen hebben en je hebt mensen die met moeite het hoofd boven water houden. Er is veel verborgen armoede in onze rijke landen en daar staan we veel te weinig bij stil. In "Morgen gaat het beter" probeer ik dat wel te doen. 

 

Tja, mijn boeken gaan niet over het liefdesleven van de prins en de prinses. “Achter de heuvels” ontstond na een reis door westelijk Afrika, een reis die me samen met mijn vrouw en kinderen tot in heel afgelegen gebieden bracht. We zagen de moeilijke omstandigheden waarin kinderen er moesten opgroeien. Wat Innocent, de hoofdfiguur van het boek meemaakt, heb ik niet verzonnen. Jaarlijks kennen zo veel Afrikaanse kinderen een nog harder lot. Zij keren nooit terug naar de wereld “achter de heuvels”.